Lezen

Dressoir

Ze klampt zich aan me vast.

Zonder mij gaat ze nergens heen,

nergens. En zeker niet naar

een ander huis.

Ze stopt gebarsten bloemen

in mijn buik en dekt me toe

met zelfgehaakte hertjes, 
die op veel te kleine kleedjes wonen.

Daardoor denkt ze

dat ik van haar ben.

Maar eigenlijk

ben ik van de vogels.

Top 100 Turingwedstrijd 2017



Golf

Een grote golf verrast

de viskraam op de markt.

De visboer watertrappelt

met zijn handen in de lucht.

Zijn geslachte vissen worden levend

en zwemmen om hem heen.

Haringen glinsteren van zilver

en palingen van goud.

De lekkerbekjes trekken hun

krokante jasjes uit. Dan lokken

ze hem mee. De visboer roept

zijn vrouw. Zij haalt gauw

de kinderen.  Zo vertrekken ze

naar het zuiden en als de zeekraal

in het warme water roert, kriebelt

het in hun zij. Kieuwen.

              (opgenomen in 'Pretpark Poezie' )

                Zonlicht

In kinderen liggen honderden

zonnen opgeslagen. Ze verliezen ze,

tekening voor tekening.

Er naar kijken maakt niet blind

en ze branden geen vlekken

op handen. De stralen zijn altijd

geel. Ze ratelen als gouden spaken

tussen de vaders en moeders

met een navel. Zodat ze lachen.

(opgenomen in  literair tijdschriuft 'Extaze' nr. 13 uitgeverij 'In de Knipscheer')

Verlicht

We stuiven meel tegen het glanzen

van de boter en steken

onze duimen in het eigeel

als we kneden.

We rollen een bol en stoken

het fornuis. Voordat we bakplaten

verschuiven, fluisteren we

toverspreuken. Dan sluiten we

de ovendeur. We kijken met lege

handen tot het deeg gaat rijzen.

En als we het niet verwachten,

dringt er licht door onze wimpers.

Binnen brandt de taartvorm

als een zwavellamp. Met vlekken

op ons netvlies zetten we

de maankoude oven stop.

het baksel warmt ons op en stijgt.

Ruiten barsten en de vloer smelt

onze zolen weg. We geloofden dat het kon.

We hebben een zon gebakken.

(opgenomen in de bundel: 'Licht' Maerlant Poezieprijs)